مدح و ولادت امام رضا علیه‌السلام
مثل میکائیل که امشب غزل خوان می‌شود شـاعـر دربـار تـو دارد فـراوان می‌شـود گوشۀ چشم پُر از مهر تو سعدی پرور است شاعر تو صاحب چندین "گلستان" می‌شود ریسه‌ای از ماه و خورشید و ستاره می‌کشم باز هم سر تا سر مشهـد چـراغان می‌شود در شب مـیـلاد تو هـمـواره بـاید شاد بود هرکسی که غیر از این باشد پشیمان می‌شود هرکه باشد ریزه خوار سفره‌ات در عمر خویش مور هم باشد اگر روزی سلیمان می‌شود نه فقط حِصن حَصینی اصل دین داری تویی هرکسی با شرط عشق تو مسلمان می‌شود بسکه هر بی‌سرپناهی را ضمانت کرده‌ای هر که می‌آید حرم آهـوی حـیران می‌شود باغ جنت بعد از این چنگی نخواهد زد به دل وعده گاه عاشقانت "باغ رضوان" می‌شود می‌درخشد مرقدت در نقشۀ این مرز و بوم گـنبدت خـورشید عالم تاب ایران می‌شود بعد از این شعر ترم دنبال بار معنوی ست یا به قـول شاعرانت کار کار مثنوی ست روشـنـی بـخـش دل هـر عـاشـق آگـاه تو بـعــد زهــرا پــارۀ قـلـب رســول الله تـو تو هـمانی که عـلـی گونه امـامت می‌کنی با عدالت بر همه عـالـم حکـومت می‌کنی حضرت جبرییل از روز ازل مأنوس توست عـالـم آل محـمـد تا ابـد مخصوص توست تو همانی که به روح مُرده‌ام جان می‌دهی با دعایت مـژدۀ یک فصل باران می‌دهی تو همانی که دو عالم را به نامت کرده‌اند یک جهان شیخ بهایی را غلامت کرده‌اند هر نـگـاه نافـذت چـنـدین ولی می پـرورد خاک کویت یاعلی! "سیدعلی" می پرورد تشنه گان را قطره‌ای از آب دریا کافی است مجـتهدی های دربار تو ما را کـافی است بـا دم گـرم تـو هـر دردی مـداوا می‌شـود کـور می‌آید به پـابـوسی ت بـیـنـا می‌شود تــو امـیــد آخــرم بـیـن اطــبّــایـی رضــا تو مـسیح هـفـتمی از نسل زهـرایی رضا دور تا دور مزارت بی گمان بیت الهدی ست این حرم تنها حرم نه بلکه یک دارالشفاست نه فقط سنگ صبور هر پریشان می‌شوی تا ابـد ای مهـربان حـج فـقـیران می‌شوی هر کسی شد زائـر کویت خـدایی می‌شود بی بـرو برگرد روزی کـربـلایی می‌شود صحن جامع؛ جامعه، با ذِکرُکُم قلبم شکست نه فقط قلبم که در این بین، قالب هم شکست |